刺世疾邪赋

拼音版、注音及读音

　　 yī wǔ dì zhī bù tóng lǐ，sān wáng yì yòu bù tóng lè。shù jí zì rán biàn huà，fēi shì gù xiāng fǎn。dé zhèng bù néng jiù shì hùn luàn，shǎng fá qǐ zú chéng shí qīng zhuó?chūn qiū shí huò bài zhī shǐ，zhàn guó yú zēng qí tú dú。qín hàn wú yǐ xiāng yú yuè，nǎi gèng jiā qí yuàn kù。níng jì shēng mín zhī mìng?wèi lì jǐ ér zì zú。

　　伊五帝之不同礼，三王亦又不同乐。数极自然变化，非是故相反。德政不能救世溷乱，赏罚岂足惩时清浊？春秋时祸败之始，战国逾增其荼毒。秦汉无以相踰越，乃更加其怨酷。宁计生民之命？为利己而自足。

　　 yú zī qì jīn，qíng wěi wàn fāng。nìng zhōu rì chì，gāng kè xiāo wáng。shì zhì jié sì，zhèng sè tú xíng。yù míng shì，fǔ pāi háo qiáng。yǎn jiǎn fǎn sú，lì zhì jiù yāng。jié shè zhú wù，rì fù yuè chāng。hún rán tóng huò，shú wēn shú liáng?xié fū xiǎn jìn，zhí shì yōu cáng。

　　于兹迄今，情伪万方。佞诌日炽，刚克消亡。舐痔结驷，正色徒行。妪名势，抚拍豪强。偃蹇反俗，立致咎殃。捷慑逐物，日富月昌。浑然同惑，孰温孰凉？邪夫显进，直士幽藏。

　　 yuán sī mò zhī suǒ xìng，shí zhí zhèng zhī fěi xián。nǚ yè yǎn qí shì tīng xī，jìn xí bǐng qí wēi quán。suǒ hǎo zé zuān pí chū qí máo yǔ，suǒ è zé xǐ gòu qiú qí bān hén。suī yù jié chéng ér jìn zhōng，lù jué xiǎn ér mí yuán。jiǔ zhòng jì bù kě qǐ，yòu qún fèi zhī yín yín。ān wēi wáng yú dàn xī，sì shì yù yú mù qián。xī yì shè hǎi zhī shī duò，zuò jī xīn ér dài rán?róng nà yóu yú shǎn yú，shú zhī biàn qí chī yán?gù fǎ jìn qū ráo yú shì zú，ēn zé bù dǎi yú dān mén。níng jī hán yú yáo shùn zhī huāng suì xī，bù bǎo nuǎn yú dāng jīn zhī fēng nián。chéng lǐ suī sǐ ér fēi wáng，wéi yì suī shēng ér fěi cún。

　　原斯瘼之所兴，实执政之匪贤。女谒掩其视听兮，近习秉其威权。所好则钻皮出其毛羽，所恶则洗垢求其瘢痕。虽欲竭诚而尽忠，路绝险而靡缘。九重既不可启，又群吠之狺狺。安危亡于旦夕，肆嗜慾于目前。奚异涉海之失柁，坐积薪而待然？荣纳由于闪榆，孰知辨其蚩妍？故法禁屈橈于势族，恩泽不逮于单门。宁饥寒于尧舜之荒岁兮，不饱暖于当今之丰年。乘理虽死而非亡，违义虽生而匪存。

　　 yǒu qín kè zhě，nǎi wèi shī yuē: hé qīng bù kě qí，rén mìng bù kě yán。shùn fēng jī mí cǎo，fù guì zhě chēng xián。wén jí suī mǎn fù，bù rú yī náng qián。yī yōu běi táng shàng，kàng zāng yī mén biān。

　　有秦客者，乃为诗曰：河清不可俟，人命不可延。顺风激靡草，富贵者称贤。文籍虽满腹，不如一囊钱。伊优北堂上，抗髒依门边。

　　 lǔ shēng wén cǐ cí，jǐn ér zuò gē yuē: shì jiā duō suǒ yí，hāi tuò zì chéng zhū bèi hè huái jīn yù，lán huì huà wéi chú。xián zhě suī dú wù，suǒ kùn zài qún yú。qiě gè shǒu ěr fēn，wù fù kōng chí qū。āi zāi fù āi zāi，cǐ shì mìng yǐ fū!

　　鲁生闻此辞，紧而作歌曰：势家多所宜，咳唾自成珠；被褐怀金玉，兰蕙化为刍。贤者虽独悟，所困在群愚。且各守尔分，勿复空驰驱。哀哉复哀哉，此是命矣夫！