报孙会宗书

拼音版、注音及读音

　　 yùn cái xiǔ xíng huì，wén zhì wú suǒ dǐ，xìng lài xiān rén yú yè，dé bèi sù wèi。zāo yù shí biàn，yǐ huò jué wèi。zhōng fēi qí rèn，zú yǔ huò huì。zú xià āi qí yú，méng cì shū jiào dū yǐ suǒ bù jí，yīn qín shén hòu。rán qiè hèn zú xià bù shēn tuī qí zhōng shǐ，ér wěi suí sú zhī huǐ yù yě。yán bǐ lòu zhī yú xīn，ruò nì zhǐ ér wén guò mò ér xī hū，kǒng wéi kǒng shì gè yán ěr zhì zhī yì。gù gǎn lüè chén qí yú，wéi jūn zǐ chá yān。

　　恽材朽行秽，文质无所底，幸赖先人余业，得备宿卫。遭遇时变，以获爵位。终非其任，卒与祸会。足下哀其愚，蒙赐书教督以所不及，殷勤甚厚。然窃恨足下不深推其终始，而猥随俗之毁誉也。言鄙陋之愚心，若逆指而文过；默而息乎，恐违孔氏各言尔志之义。故敢略陈其愚，惟君子察焉。

　　 yùn jiā fāng lóng shèng shí，chéng zhū lún zhě shí rén，wèi zài liè qīng，jué wèi tōng hóu，zǒng lǐng cóng guān，yù wén zhèng shì。céng bù néng yǐ cǐ shí yǒu suǒ jiàn míng，yǐ xuān dé huà，yòu bù néng yǔ qún liáo tóng xīn bìng lì，péi fǔ cháo tíng zhī yí wàng，yǐ fù qiè wèi sù cān zhī zé jiǔ yǐ。huái lù tān shì，bù néng zì tuì，suì zāo biàn gù，héng bèi kǒu yǔ，shēn yōu běi quē，qī zǐ mǎn yù。dāng cǐ zhī shí，zì yǐ yí miè bù zú yǐ sè zé，qǐ yì de quán shǒu lǐng，fù fèng xiān rén zhī qiū mù hū?fú wéi shèng zhǔ zhī ēn bù kě shèng liàng。jūn zǐ yóu dào，lè yǐ wàng yōu xiǎo rén quán qū，shuō yǐ wàng zuì。qiè zì niàn guò yǐ dà yǐ，xíng yǐ kuī yǐ，zhǎng wèi nóng fū yǐ mò shì yǐ。shì gù shēn lǜ qī zǐ，lù lì gēng sāng，guàn yuán zhì chǎn，yǐ gěi gōng shàng，bù yì dāng fù yòng cǐ wèi jī yì yě。

　　恽家方隆盛时，乘朱轮者十人，位在列卿，爵为通侯，总领从官，与闻政事。曾不能以此时有所建明，以宣德化，又不能与群僚同心并力，陪辅朝庭之遗忘，已负窃位素餐之责久矣。怀禄贪势，不能自退，遂遭变故，横被口语，身幽北阙，妻子满狱。当此之时，自以夷灭不足以塞责，岂意得全首领，复奉先人之丘墓乎？伏惟圣主之恩不可胜量。君子游道，乐以忘忧；小人全躯，说以忘罪。窃自念过已大矣，行已亏矣，长为农夫以末世矣。是故身率妻子，戮力耕桑，灌园治产，以给公上，不意当复用此为讥议也。

　　 fū rén qíng suǒ bù néng zhǐ zhě，shèng rén fú jìn。gù jūn fù zhì zūn qīn，sòng qí zhōng yě，yǒu shí ér jì。chén zhī dé zuì，yǐ sān nián yǐ。tián jiā zuò kǔ。suì shí fú là，pēng yáng páo gāo，dǒu jiǔ zì láo。jiā běn qín yě，néng wéi qín shēng。fù zhào nǚ yě，yǎ shàn gǔ sè。nú bì gē zhě shù rén，jiǔ hòu ěr rè，yǎng tiān fǔ fǒu ér hū wū wū。qí shī yuē:" tián bǐ nán shān，wú huì bù zhì。zhǒng yī qǐng dòu，luò ér wèi qí。rén shēng xíng lè ěr，xū fù guì hé shí!" shì rì yě，fèn xiù dī áng，dùn zú qǐ wǔ chéng yín huāng wú dù，bù zhī qí bù kě yě。yùn xìng yǒu yú lù，fāng dí jiàn fàn guì，zhú shén yī zhī lì。cǐ jiǎ shù zhī shì，wū rǔ zhī chù，yùn qīn xíng zhī。xià liú zhī rén，zhòng huǐ suǒ guī，bù hán ér lì。suī yǎ zhī yùn zhě，yóu suí fēng ér mǐ，shàng hé chēng yù zhī yǒu?dǒng shēng bù yún hū:" míng míng qiú rén yì，cháng kǒng bù néng huà mín zhě，qīng dài fū zhī yì yě。míng míng qiú cái lì，cháng kǒng kùn fá zhě，shù rén zhī shì yě。" gù dào bù tóng，bù xiāng wéi móu，jīn zi shàng ān dé yǐ qīng dài fū zhī zhì ér zé pū zāi!

　　夫人情所不能止者，圣人弗禁。故君父至尊亲，送其终也，有时而既。臣之得罪，已三年矣。田家作苦。岁时伏腊，烹羊炰羔，斗酒自劳。家本秦也，能为秦声。妇赵女也，雅善鼓瑟。奴婢歌者数人，酒后耳热，仰天抚缶而呼乌乌。其诗曰：“田彼南山，芜秽不治。种一顷豆，落而为萁。人生行乐耳，须富贵何时！”是日也，奋袖低昂，顿足起舞；诚滛荒无度，不知其不可也。恽幸有余禄，方籴贱贩贵，逐什一之利。此贾竖之事，污辱之处，恽亲行之。下流之人，众毁所归，不寒而栗。虽雅知恽者，犹随风而靡，尚何称誉之有？董生不云乎：“明明求仁义，常恐不能化民者，卿大夫之意也。明明求财利，常恐困乏者，庶人之事也。”故道不同，不相为谋，今子尚安得以卿大夫之制而责仆哉！

　　 fū xī hé wèi tǔ，wén hóu suǒ xìng，yǒu duàn gàn mùtián zǐ fāng zhī yí fēng，piào rán jiē yǒu jié gài，zhī qù jiù zhī fēn。qǐng zhě zú xià lí jiù tǔ，lín ān dìng，ān dìng shān gǔ zhī jiān，kūn róng jiù rǎng，zǐ dì tān bǐ，qǐ xí sú zhī yí rén zāi?yú jīn nǎi dǔ zi zhī zhì yǐ!fāng dāng shèng hàn zhī lóng，yuàn miǎn zhān，wú duō tán。

　　夫西河魏土，文侯所兴，有段干木、田子方之遗风，漂然皆有节概，知去就之分。顷者足下离旧土，临安定，安定山谷之间，昆戎旧壤，子弟贪鄙，岂习俗之移人哉？于今乃睹子之志矣！方当盛汉之隆，愿勉旃，毋多谈。